1972 yılında İsveç’in Stokholm kentinde yapılan Birleşmiş Milletler Çevre Konferansı’nda alınan bir kararla, 5 Haziran günü Dünya Çevre Günü olarak kabul edildi. İlk kez gelişmiş ülkeler tarafından gündeme alınan çevre toplantısında 113 ülke bir araya geldi ve sürdürülebilir kalkınma, insan yaşamının devamı için gereksinim duyulan doğal kaynakların yenilenebilir biçimde kullanımı ve gelecek kuşaklar için yaşanılabilir bir dünya bırakma kararı alındı.  

Bu kapsamda, Birleşmiş Milletler Çevre Programı (UNEP) kurularak çevre konusunda uluslararası işbirliğine öncülük etme görevi bu örgüte devredildi.

Teknolojik gelişmeler, insanoğlunun çevre ile ilişkisine de yeni bir boyut kazandırdı. Son elli yılda kaynakların bilinçsiz kullanılması, tüketim çılgınlığı, insan kaynaklı çevre tahribatını hızla artırdı. Bu artış nedeniyle dünyanın geleceğinin ve sonraki nesillerin yaşamının tehdit altında olmaktan çıkarılması için çevreci söylemler ve önlemler geliştirilmeye başlandı.

Dünyada çevre ve ekoloji mücadelesi, 19. yüzyılda ‘Endüstri Devrimi’nin çevre üzerindeki etkileri ve doğal yaşam alanlarının yok edilmesine karşı başladı.

İkinci Dünya Savaşı’nın ardından ise çevre hareketlerinde yeni bir karakter kazandı ve artan nüfus ile kaynakların daha kontrollü kullanılmasına yönelik uyarılar gelişti. Çevre kirliliği ile küresel adaletsizliğin insan ve doğa üzerine olan olumsuz etkisi daha çok tartışılır oldu.

Türkiye’de de bütün bu tartışmalar doksanlı yıllardan itibaren ivme kazandı ve ekolojist akımlar oluştu.  Doksanlı yıllardan itibaren oluşan bu dinamik, gün geçtikçe toplumun her kesiminden ilgi görmeye başladı.